Bu Yazıyı Senin İçin Yazdım ...

Bir zamanlar bir koşu yarışması düzenleyen ufak kurbağalar varmış. Hedefleri çok yüksek bir kulenin en tepesine ulaşmakmış. Kulenin etrafında büyük bir kalabalık oluşmuş ve yarışanlara tezahürat etmeye başlamışlar.

Yarışma başlamıştı. Dürüst olmak gerekirse, kimse bu ufak kurbağaların o kulenin tepesine çıkabileceğine inancı yoktu. Etraftan ASLA tepeye ulaşamayacaklar. Ya da: Hayatta başaramazlar. Kule çok yüksek gibi laflar duyabilmekteydiniz.

Kurbağalar tek tek dökülmeye başladı, temposunu tutturmuş ve daha yükseğe çıkanlar haricinde.

Kalabalık bağırmaya devam etti, Çok zor !!! Kimse başaramayacak !!!

Pek çok kurbağa yoruldu ve vazgeçti, fakat bir tanesi daha yükseğe çıktı. Bu kurbağa vazgeçeceğe benzemiyordu!

En sonunda, biri hariç, herkes kuleye çıkmaktan vazgeçti. Büyük bir efor harcamadan sonra, en tepeye çıkan bir tek o oldu! Tabi ki, tüm kurbağalar onun bunu nasıl başardığını öğrenmek istedi.

Bir yarışmacı ufak kurbağaya bu gücü nereden bulduğunu ve hedefe nasıl ulaştığını sordu. Ve anlaşıldı ki … kazanan kurbağa sağırmış !!!

İnsanların size olan sözlerini asla olumsuz ya da kötümser olarak almayın… çünkü en güzel hayallerinizi elinizden alırlar, ta kalbinizi derinliklerindekini bile …

Belki çoğunuz bu hikâyeyi daha önce bir yerlerde okudunuz, biliyorsunuz…

 Şimdi bu soslu badem bunu diye bizimle paylaştı bu bilinen hikayeyi diye düşünüyor olabilirsiniz.

Bu yazıyı ben bir arkadaşım için yazıyorum ; evet İlknur bu yazı senin için ….

En iyisi baştan başlamak galiba hikayeyi anlatmaya.

İlknur benim çok sevdiğim bir arkadaşım , her ne kadar bensiz bir Avrupa seyahati yapsa da

Geçen hafta içinde kendisi ile konuşmamızda bana blog açmayı düşündüğünü söyleyip, nasıl olur yapabilir miyim? diye fikrimi sordu.

Bende kesinlikle açmalısın arkadaşım,  bulunduğun hayattan bir kaçış için çok güzel bir yol hem de çok güzel arkadaşlıkların temeli atılıyor. 

Türkiye’nin birçok yerinden normal hayatında tanıyamayacağın birçok dostun olabiliyor, çok güzel bir ortam diyerek fikrimi paylaştım.

Kendisine ne üzerine blog açmak istediğine karar vermesini, blog ismi için güzel bir şeyler düşünmesini istedim.

Elimden gelen yardımı yapacağımı zaten bildiğini düşündüğüm için kafasında bloguyla ilgili bir şablon oluşturup bir hafta sonra buluşmak için sözleştik.

Hikâyenin başlangıcı işte böyle oldu.

Gelelim şimdiye, yani beni bu kurbağalar ile ilgili hikayeyi sizlerle paylaşmama neden olan kısma.

Dün akşam kendisini aradım, ne yapalım, ne zaman buluşalım diye ?

Dilek, ben düşündüm de ben galiba yapamayacağım, çevremdekilere sordum yapamasın dediler, hem benim yazacak kadar birikimim yok… Diyerek devam eden bir konuşma başladı.

Ben kendisini telefonda en azından denemek için ikna ederken, gözümden işte bu kurbağalar hikâyesi geçti.

Ben kendisine buradan şunu söylemek istiyorum, Sen;

İki çocuk annesi

Hamarat bir ev hanımı

Makine mühendisi,

 Porselen boyama, çini, fotoğraf ve beni bilmediğim birçok kursa gitmiş

Gezmeyi çok seven ve birçok yer gezmiş birisin.

Evet, haklısın İlknur ne yazacaksın ki,

Haklısın!

 Sana yapamayacağını söyleyenler senin bu meziyetlerinin hangisine sahip acaba?

  

Ve buradan yola çıkarak çevresinde ki YAPAMASIN ları dinleyen herkese diyorum ; YAPARSIN !!!

En azından denemelisin ve denediğinde göreceksin ki yapabilirsin, hatta yapamasın diyenleri kıskandıracak kadar iyi yapabilirsin. 

Sadece başla ve olumsuz olan tüm düşünceleri hayatından uzaklaştır. 

Yapmak istediğin şeye odaklan, gerisi kendiliğinden gelecektir zaten, tabii bunun için gerekli çalışmaları yaptığın sürece.

Ben bu yazıyı İlknur için yazmış olsam da, bu durumda olan, yapamasın diyenleri dinleyip yapamayan herkes için yazdım.

Sevgiler ….